Verslag Rik de Wilde: De laatste wedstrijd van het seizoen vond afgelopen zaterdag plaats. Helaas voor ons niks meer op het spel, was vooraf onze inschatting, maar dat is wellicht onterecht (daarover later meer). De wedstrijd ging zo ongeveer als volgt:

Mark ging van de openingsfase snel naar het middenspel, ook door een wat korter tijdsgebruik van de tegenstander. Als ik het goed zag op zijn notatieformulier, was hij in de veronderstelling was dat hij tegen Gert-Jan Timmerman speelde, en daardoor werden mogelijk de kwaliteiten van Mark onderschat in een vlugger tempo? Al snel kwam Mark in het middenspel een pion voor, en toen even later een kwaliteit daarbij kwam was de partij klaar.

Lennard speelde het Frans op een manier waar je ‘van moet houden’. Veel tempoverlies door de strategisch slechte loper af te ruilen, waardoor de stelling van wit er overwegend uitziet. Helaas voor Lennard bood zijn tegenstander remise aan in plaats van het stukoffer waar hij tijdens de partij erg over twijfelde, want juist de rommelfase is zijn sterkste kant.

Ook mijn (Rik) tegenstander speelde het Frans op een manier waar je van moet houden (afruilvariant). Nu werd dat wel snel een op het oog ongebalanceerde stelling met een vroege dubbelpion voor mijn tegenstander, maar ik onderschatte de activiteit in het eindspel van wit waardoor ik in een onduidelijke (iets mindere) stelling remise aanbood. Achteraf bleek de partij nergens echt uit balans te zijn geweest, hoewel wit de enige leek die aanspraak had kunnen maken op meer.

Freek had vanuit de Sämisch-variant een heel mooi veld op d5, en toen zwart het voor elkaar kreeg om Freek te laten terugslaan met een pion op d5, ging dat wel ten koste van een kwaliteit. Freek behield in die stelling het initiatief op de koning en hier kon het punt snel worden bijgeschreven.

Jacques had een mooie aanvalspartij met ver opgestoomde pionnen. Visueel leek er een duidelijke doorbraak te zijn waar wit in alle varianten leek te winnen, maar Jacques had een moment van helderheid en besloot toch eerst zijn paard te ontwikkelen (de ‘veilige’ optie). En dat was maar goed ook, want alle andere zetten zouden op slag verliezen door een onverwacht venijnige zet van zwart die de toeschouwers (en volgens mij ook Jacques) geheel over het hoofd hadden gezien. De veilige optie betaalde zich uit en Jacques won de partij in de koningsaanval.

Roland heeft zich de kritiek van de lange partijen dit seizoen behoorlijk aangetrokken, en heeft het gepresteerd om toch nog een keer dit seizoen voor de tijdcontrole de partij te beëindigen. Uit een Benko kreeg hij voor de pion achterstand een goed initiatief. In een wederzijdse aanval met ongelijke lopers was hij uiteindelijk degene die het punt over de streep trok.

De partij van Ben kan naar eigen zeggen als volgt worden omschreven: ‘ik won een kwaliteit’. Nu is dat wat kort door de bocht, maar het feit is wel dat het een partij leek met verder weinig bijzonderheden.

Marcel was als laatste klaar. Hij had een prachtige stelling na de opening, en een mooi initiatief op de koningsstelling met een toren op h3, en eigenlijk had ik het puntje al geteld. Maar het is toch ergens misgegaan, want een aantal zetten later zag ik de contouren van een eindspel waarin zwart duidelijk de overhand had, en een nu verdwaalde toren die nog steeds op h3 stond. Hoewel Marcel twee pionnen achter kwam te staan, is het toch gelukt om zoveel praktische problemen te creeëren dat de partij in remise is geëindigd en wij dus als team (collectief) niet verloren hebben deze wedstrijd!

Uiteindelijk zijn we dit seizoen met 14 punten geëindigd en een behoorlijk aantal bordpunten (47.5, gemiddeld meer dan 5 bordpunten per wedstrijd!). En in veel andere klasses waren wij eerste geworden met dit resultaat, helaas is dat in onze klasse niet het geval. Wel zijn we de duidelijke beste nummer twee, dus dan mogen we misschien nog een heeeel klein beetje hopen op promotie? En met 7,5/8 is Mark topscorer geworden van onze klasse. Voor volgend seizoen is er in ieder geval weer genoeg om voor te spelen, het is duidelijk dat we bij de beste teams horen, dus we kunnen alleen maar naar boven blijven kijken.